พรานลูกไล่ 4
BY~ สามใบเถา ~ ลูกสาวครูพราน ~
ความเก่าเล่าค้างใว้ ไม่กี่อืดใจ เราก็เดินมาถึงปางไม้แห่ง ดงยางแดง ที่พ่อว่า ที่นี่ผิดหูผิดตา กันกับป่าฝั่งซีกกระโน้น รอบๆปาง ระโยงระยางไปด้วยเถาไม้เลื้อยนานา มีไม้ต้นใหญ่สุงตระหง่าน อืมคลืม นานทีมีลมพัดผ่านต้องลมกระทบกับใบไม้กิ่งไม้ดังคล้ายดั่งคนผิวปากเบาเบาฟิ๊ววววววลมพัดเย็นย๊ะเยือก มีเสียงลิงเสียงค่าง บ้างเสียงนก ทั้งจั๊กกระจั่นร้องแข่งกันกับนกกระปูด ปู๊ด ปู๊ด ปู๊ด ดังแข่งกันมาแต่ไกล หริดหริ่งเรไรแห่งพงไพรน่าพิศวง เสียงที่ข้าพเจ้าใด้ยินชัดเจน คือเสียงเจ้าแห่ง ดงยาง แก๊สๆแก๊สๆแก๊สส ๆเสียงนี้แหลมจนแสบแก้วหูพลันหันมองพ่อเพื่อสอบถาม ก็มองหาไม่เห็น จึงใด้แต่ถากถางหญ้ารอบๆใต้ล่างเรือนผูกไปพลาง
เสียงนกบ้าง จั๊กกระจั่นแข่งกันระงม จ๊อกแจ๊ก จนยากเกินที่จะจำแนกเสียงไหว ต่างตื่นแตกทั้งเราทั้งสัตว์ไปพักใหญ่ ข้าพเจ้าพลันตื่นตาตื่นใจในดงยางนี่ ทั้ง ต้นไม้ อากาศ เสียงสัตว์ที่ร้องมากมาย ที่น่าหลงไหลมากมาย คือเสียงของนกตัวเล็กๆนั่น ทั้งๆที่ตัวของมันเล็กนิดเดียวแต่เสียงของมันกังวานจับใจ กวิ๊ด กวิ๊ด กวิ๊ด กู่เว๊า กู่เว๊า ปู๊ด ปู๊ด ปู๊ดข้าพเจ้า ย่อง ย่องตามส่องดู ให้รู้ว่าตัวไหน มันร้องเสียงยังไง จดจดจ้องจ้องฟังเสียงและนั่งมองหาเจ้าของเสียงนั่นมันร้องอยู่ปรายยอดไม้สุงนั่น เสียงของมันช่างเพราะจับใจ😊
ตั๊ม!! เสียงปืนทำให้ข้าพเจ้าตื่นจากพะวัง ล๊ะสายตาจากนกป่านั่น เดินมานั่งที่เดิมเพิ่มเติมคือไอ้แต้มไอ้โก้งกับพรานแสง เดินมาพร้อมกับหิ้วปีกนกกระปูดตัวเขื่องปีกแดงหัวห้วยกลับมาโยนให้ ถอนขนให้หน่อยพินเย็นนี้
พ่อเสี่ยวจะแกงใส่หยวกให้กิน พรานแสงว่า พร้อมกับหายวับไปอีกทาง ข้าพเจ้าใช้ไม้แห้งวางสลับไปมาจุดเกี๊ยใส่พักเดียวไฟก็ลุกโซนพร้อมกันกะที่ข้าพเจ้าก็ถอนขนนกเสร็จพี่ปันปีนลงมาจากเรือนผูกเพื่อมาทำนกต่อจากข้าพเจ้า น้าพงไปเก็บผักที่ลำห้วย พ่อเดินกลับมาพร้อมกับลำไม้ไผ่ลำใหญ่เสียบใว้ใต้เรือนผูกสองสามลำที่เหลือใช้เชือกปอมันใว้กับคานเรือน
พี่ปันใช้ไม้เสียบตูดนกกระปูดลนไฟจนหอมแล้วใช้มีดผ่าท้องเอาขี้ออกย่างไฟต่ออีกพักใหญ่ พรานแสงหิ้วลำไผ่มาหลายกระบอก พร้อมกับตอกไม้ซ้ายขวาสำหรับวางพาดกระบอกไผ่หลามแกงและหุงข้าว พักเดียวกับข้าวกับปลาก็สุกพร้อมกิน พ่อแบ่งแกงนกส่วนหนึ่งใส่ใบตองไปวางใว้ที่โคลนต้นไม้ใหญ่ข้างๆเรือนผูกนั่น และพลืมพลำๆ คำสองคำก็เดินกลับมาพรานแสงหยิบตับนกกระปูดส่งให้ข้าพเจ้า ขอบคุณเจ้าข้าพเจ้ายกมือไหว้😏 ลาบปากวุ้ยใด้กินตับนก
กินกิน คืนนี้นอนก่อนพรุ่งนี้ค่อย้อนไปดูต้นไม้ เสี่ยว จะเรื่อยเผื่อใว้เลยมั้ย พ่อว่า ยังยัง เอาของเสี่ยวก่อน งวดหน้าเสี่ยวค่อยเอา ยังหาคนซื้อไม่ใด้พรานแสงว่า งั้นคืนนี้เราไป หาดักสัตว์ที่โป่งผีพงกันมั้ย เผื่อใด้หมูพ่อว่าผมไปด้วยพี่ปันเอ่ย อย่าเลย อยู่ดูน้องกับไอ้พงมันล๊ะกัน ไปหลายคนไม่ดีพ่อว่า คืนนี้แปลกๆ ทั้งลม ทั้งกลิ่นไอ กลางวันอีกแบบ กลางคืนก็อีกแบบ อากาศที่นี่ไม่เหมือนฟากกระโน้นเลย เดือนดาวรึ๊ก็ไม่เห็นมี มืดๆเงียบๆเอียนๆไงชอบกล อย่าพูดมาก พ่อว่า คืนนี้นอนกันสามคน ห้ามลงดิน ใครเรียกใครทักใครกู่ ก็ห้ามตอบโดยเฉพาะมึง เขี้ยวที่พ่อให้ห้อยคอก็ห้ามถอดออก พ่อว่า
😖🤐😌ห้ามพูดห้ามคุยห้ามลงดิน ห้ามแต่เรา สั่งแต่เรา ใครจะกล้าลงมืดๆมีแต่ป่า รู้หรอกน่าพ่อ หนูไม่ดื้อจ๊ะ😆กินข้ากินปลาเก็บของขึ้นเรือนผูกใด้ก็เอนกายนอนกลางเลย มึงนอนดิ้นมึงไปริมโน้นพี่ปันว่า ก็ใด๊!! พลันสายตาก็มอง เห็นพ่อใช้มีดถากเปลือกไม้บางๆใช้ปูนแดงวาด วงกลมขีดๆเขียนๆอยู่หลายต้นรายล้อมรอบเรือนผูก พ่อ!! ทำไรอ่ะ!! เรื่องของกูอย่าสู่รู้ ทำตามที่สั่งใว้แล้วกันยังจำใด้มั้ยพ่อว่า ห้ามลงดิน ห้ามพูดกับใคร ห้ามถอดเขี้ยว ใครกู่เรียกก็ห้ามตอบกลับ หนูจำใด้พร้อม ยักคิ้วหลิ่วตาใส่พ่อ555🤔
พักนึ่งพ่อมายืนตรงบันไดทางขึ้นแรือนสั่งให้ยกไม้บันไดขึ้นแขวนไว้พี่ปันน้าพงช่วยกันสาวเก็บ พ่อใช้มีดเหน็บปรายมีดงอนปักลงดินตีวงเล็กพร้อมทำปากขะมุบขะมิบ เป่าพ๊วง ฝากด้วยน๊ะ ข้ากลับมาเช้าพ่อว่า ฝากใครว๊ะก็เห็นอยู่ว่ามีสามแค่นี้ เออพ่อนี่ก็เนาะหรือจะฝากไอ้มอม 😂😂 ฟ้าเริ่มมัวสลัวสลัวพ่อและพรานแสงเดินหายไปในป่าใหญ่จนลับตาพร้อมกับหมาพรานแสงอีกสองตัว ไอ้มอม หันซ้ายแลขวา ดูท่าเหมือนลังเลว่าจะอยู่หรือจะไป เอาไงดีชีวิตมึงข้าพเจ้าจึงล๊ะสายตามานั่งคุยกับพี่ปันและน้าพง ที่หลงเหลือกันบนเรือนผูกนี้ น้าน้า คืนนี้ น้าว่าฟ้าจะเปิดมั้ย กูไม่รู้กูไม่ใช่ฟ้า บ๊ะน้านี่ถามดีดี แท้แท้ น้า น้า ถ้าคืนนี้มีนกบินมาเกาะกิ่งไม้ข้างๆเรือนนี่ น้าจะยิงมั้ย ไม่อ่ะง่วงน้าพงว่าน้า น้า ถ้างูเลื้อยมาน้าจะจับมาต้มมั้ย อะไรของมึงว๊ะ นอน!! กูบอกให้นอนเดินมาทั้งวันมึงไม่เมื่อยบ้างไงถามอยู่นั่นอ่ะ ถามพี่ปันบ้างไป๊!! น้าพงว่า 😓😟
ขึนถามพี่ปันก็เขกกระบานเข้าให้เรื่องอะไรจะถาม คลื๊ดดดด คลื๊ดดดดด ฟี๊ คลื๊ดคล๊าดดดฟี๊!! เอ๊าแหกปากอยู่แม่บ แม่บ กรนเป็นระนาดเอกกันซ๊ะะะ ข้าพเจ้านอนมองนุ่นนี่นั่น อากาศมันเยือกเย็นความคิดพิเรนพิเรนก็ก่อเกิด ดูแต่ละคน เอนตัวใด้ก็ไม่มีใครสนใจน้องแล้ว คลื๊ดคล๊าด คลื๊ดคล๊าดฟี้ เอ!! เมี้ยงอยู่ไหนว้าจำใด้ว่าวางใว้ฝั่งนี้ แต่ก็หาไม่เจอ เอาว๊ะน้ำก็ใด้ เอากระบอกนี้ล่ะ ใกล้มือดี คลื๊ดดดดฟี๊ คล๊อกกก คลื๊อดฟี้คล๊อก ข้าพเจ้าจึงใช้จอกรองน้ำในกระบอกแล้วเอียงปากจอกใส่ปากน้าพงที่อ้านั่น แล้วตีเนียน หันหลังให้ แจ๊บๆ ฮั๊นน๊ะ!! สงสัยจะชอบ เสียงกรน!!หายไปพักเอาอีกล๊ะ ข้าพเจ้าก็เอาใหม่ทำแบบเดิม แต่ก็หยุดเสียง กรน!!ของน้าพงใด้นิดหน่อย จึงปล่อยเพราะเบื่อ 😂😂😂😂
แซ๊กๆๆๆๆๆ หึ๊!! ไอ้มอมกลับมาแน่ๆ เสียงฝีเท้ามันจำใด้ รับรู้แต่ก็ไม่สนใจ งี๊แว่บๆๆ พลั๊บๆๆๆๆ เสียงไรว๊ะ ถามใครล่ะเนี้ย นอนกันหมด เซ็งเว๊ย โป๊กพลั๊บ โป๊กๆๆ ใครเคาะไม้ว๊ะเดี๋ยวเจอกูบ้างคว้ากระบอกน้ำใด้ก่ะจะเคาะตอบ ฮื๊ย!! พ่อห้ามนี่หว่า ลืมลืม😂เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรก็หารับรู้ไม่ใจที่ตื่น ตายิ่งแข็ง ข่มตัวเองจะหงายหรือตะแคงก็ยังไม่นอน เฮ๊อแย่แย่ ถ้ายังไม่นอนอีแบบนี้ ตายแน่แน่ จึงนอนตะแคงหันไปมองทางแอ่งลำห้วยนั่น จ้องมองเลื่อนลอยไร้จุดหมาย พลันอะไรก็พลุ๊บๆโพล่ๆอยู่เบื้องล่างนั่น ข้าพเจ้าเพ่งมองสิ่งๆนั้นโดยไม่ล๊ะสายตาจากสิ่งสิ่งนั้น จะว่าหมาก็ไม่ใช่เพราะตัวมันใหญ่ จะว่าหมูรึ๊ ก็ทำมัยหางไม่มี มันคืออะไร ข้าพเจ้าจ้องมองสิ่งๆนั้นด้วยความอยากรู้
น้าน้าเรียกเสียงแผ่วเบา พร้อมใช้นิ้วเขี่ย!! น้าพงไม่ตอบ พี่ปันพี่ปัน ใครอ่ะ ดูสิ พูดใด้แค่นั้นสิ่งนั้นก็หายไปทำให้ค้างคาใจข้าพเจ้ากับสิ่งที่เห็น ครั้นจะข่มตาลงนอนก็ยากเกินเพราะความอยากรู้ใด้ประทุลุกโซนขึ้นมา ความอยากรู้นั้นไม่ต่างอะไรกับการอยากเห็นหน้าคนรักเมื่อจากจร เฮ๊อ!! จะลงดิน พ่อก็ห้าม จะแหกปากถามก็ไม่ใด้ คิดไปคิดมา สายตาก็เห็นแสงแดงๆส้มๆวับๆแวมๆ ลมประทะหน้าเย็นวาบ!! แต่ตาเจ้ากรรมยังจ้องมองสิ่งนั้นโดยไม่หันไปไหน พลันก็นึกถึงคำพ่อบอก ว่าให้จ้องทุกอย่างให้กระจ่างแจ้งจนแน่ใจ เพราะจะใด้รู้ว่าอะไรคืออะไร ห้ามเสียงดัง อย่ากลัว ใจเราแน่อะไรก็ไม่กล้า คิดใด้แค่นั้นก็ มามึงมาใกล๊ๆ ยังกับมันรู้ พักนึงมันหาย ข้าพเจ้าจึงพล่อยหลับไป
พิน พิน ลงมาหาพี่หน่อย พี่เหงา พี่อยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนไปกับพี่มั้ย👩 อ้าวพี่คนเก่าเจ้าของข้าวฟ่าง มามัย ข้าพเจ้าว่า พี่มาชวนพินไปเล่นบ้านพี่ไปมั้ยพี่ไม่มีเพื่อนเล่น ไม่อ่ะค่ะ พ่อห้าม หนูรับปากพ่อใว้ว่าจะไม่ไปไหน ไปเล่นแป๊บเดียวพ่อไม่ว่าหรอก ว่าสิพ่อหนูดุจะตาย ถ้าพ่อมาเจอพี่พี่ไม่กลัวรึ๊!! พี่ไปเถาะหนูง่วงปวดเยี่ยวด้วยหนูไม่ไปหรอก พี่สาวคนนั้น เงียบไม่ตอบโต้อะไร เอ เงี๊ยบ!! สงสัยจะไปแล้ว ปวดเยี่ยวทำไงดีว้าา เสียงคนเหยียบใบไม้ เบื้องล่างดัง ส๊วบ!!ส๊าบ!! ส๊วบ!!ส๊าบ!! อะไรอิ๊ก ข้าพเจ้าลุกนั่งใด้ก็แหกปากด่าไป ไอ้มอม มึงเงี๊ยบๆหน่อยสิว๊าากูยิ่งนอนยากๆอยู่ ปวดเยี่ยวก็ปวด งัวเงีย งัวเงียทั้งๆที่ตายังหลับอยู่ คว้ากระบอกไม้ใด้ก็ลุกขึ้น ดึงเอวเกงวอมลง ยืนแอ่นใส่ปากกระบอกไม้ไผ่ที่ตัดเฉียงอยู่ริมเรือนผูกตรงปรายตีนที่นอนนั่น จ๊อก!! จ๊อก!! จ๊อก!! 😴ค่อยยังชั่ว หกนิดหน่อยเช้าๆค่อยเช็ดแล้วพลันวางพิงใว้ข้างๆกลับเข้าไปนอน ด้วยความเพลีย 😪😴😴
ตื่นๆๆ สายป่านนี้แล้ว ยังจะนอนกันอีก พรานแสงว่าเสียงหมาเห่าดังก้องพรานแสงชูเชือกที่คล้องคอแลนและขาทั้งสี่ เฮ๊ยปันพ่อเสี่ยวเอาแลนมาฝากมึงเว้ยย
ลงมาลงมา วันนี้มีแกงแลนโว้ยพรานแสงว่า ข้าพเจ้าตื่นก่อนแล้วตั้งแต่หมามาถึงจึงนั่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเพื่อเรียบเรียงลำดับความเป็นมา น้าพงคว้ากระบอกไม้ไผ่ใด้ก็ล้างหน้าล้างตา กำลังจะอ้าปากกลืนกินน้ำนั่น เฮ๊ยยย!! น้าอย่า กินไม่ใด้ น้าพงชะงักงัน ในเสียงของข้าพเจ้าทักท้วงนั้นจึงหันมาพร้อมกับเอ่ยว่า ก็นี่มันกระบอกน้ำกู ของมึงอยู่นั่น ของใครของมันกูรู้ กูจำกระบอกน้ำกูใด้ น้าพงว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นน้า😔 นั่นมัมไม่ใช่น้ำ 😂 มึงอย่า มึงอย่า กูตักมากับมือ ทำไมจะกินไม่ใด้ ว่าแล้วก็ยกขึ้น ข้าพเจ้าจึงห้ามใว้ไม่ทัน 😲😲😲
เอามานี่เลยพร้อมกับคว้ากระบอกใด้ก็เทลงดิน มันมีแมงแกงลงไปในน้ำ เห็นตั้งแต่เมื่อคืนเลยแยกเอาไว้ไม่ใด้กลิ่นรึ๊!! ข้าพเจ้าว่า น้าพงทำท่าทำทางสูดลมดมอากาศ ฟิ๊ดๆ เออ คงใช่ มิน่า กลิ่นทะแม่งๆ แปลก น้าพงว่า😂😂😂 ทุกคนไม่ใด้สนใจในสิ่งที่ข้าพเจ้าทำหลังจากลงเรือนไปข้าพเจ้าก็จัดการเอากระบอกไม้ไปล้าง ยกมือท่วมหัวขอขมาอยู่ในใจที่เยี่ยวใส่กระบอกน้ำนั่น มันมืดหนูไม่ใด้ตั้งใจนิคะเจ้าป่าเจ้าเขาอย่าดุด่าว่าหนูเลยน๊ะเจ้าค๊ะสาธุ แล้วก็จ้ำอ้าว จ้ำอ้าวเอากระยอกน้ำอันใหม่ใส่น้ำจนเต็มไปใว้แทนที่มห้น้าพง ทุกคนแลจะ งง งง ในการเอาใจใส่น้าพงในครั้งนี้😁😋
พ่อ พ่อ เมื่อคืนมีอะไรไม่รู้พลุ๊บๆโพล่ๆ อยู่โคลนไม้ใหญ่ใต้โคลนต้นไม้นั้นอ่ะ มึงเห็นรึ๊!! เห็นสิแต่ไม่ชัดกะว่าจะดูให้ชัดดันหาย มีดวงไฟแดงๆลอยไปลอยมามีน้าคนนั้นก็มาแล้วมึงทำยังไง หนูก็จ้องเหมือนที่พ่อว่า นั่นล่ะ มันก็ดันหาย แล้วมึงกลัวมั้ย กลัวอะไรอ่ะ ก็ยังไม่รู้เลยว่าอะไร พ่อบอกไม่ให้กลัวในสิ่งที่เรายังมองไม่ชัดเจน หนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร ง่วงด้วยเลยเผลอหลับไป แต่เมื่อคืนอ่ะหนูไม่ใด้ลงดินเลยนะหนูเยี่ยวใส่กระบอกไผ่ เหมือนอย่างที่พ่อทำ หนูเก่งมั้ยพ่อ🤔
ตายห่าอีพิน มึงเยี่ยวใส่อันไหน 😲
โถ่พ่ออย่าเอ็ดไปเบาเบาก็ใด้ อันเดียวกับที่น้าพงใช้เมื่อกิ๊นี้ แต่ หนูแอบขอขมาน้าพงลับหลังแล้วนี่คะ ไม่บาปหรอก😂😂 มึงนี่น๊าาาา ช่วยไม่ใด้ห้ามแล้วว่าอย่าแต่น้าพงไม่ฟังเอง ว่าแล้วก็ตุเลงตุเลงไปดูพรานแสงทำแลนต่อ มื้อเช้านี้มีแกงอ่อมแลน อย่างเคยคือพรานแสง ยื่นอะไรขาวๆยาวๆสองลูกส่งให้เค้าว่าไข่มัน รับมาใด้ก็กินๆๆอร่อยมากๆ😂😂 กินข้าวอิ่มพ่อก็พากันเลาะเดินดูไม้เพื่อจะล้มลงเพื่อนำไปเรื่อยที่ปาง วางมุมมองทาง จัดแจงแต่งแนวใด้ก็ใช้ขวานจามปั๊กๆๆๆ
พักนึงก็ใด้ยิ้นเสียงไม้ล้มดังเปรี๊ยะโบ๊ม!!นานนับชั่วโมงลงอีกต้น ต้นสองผ่านไปสามตามมาสี่ห้าก็ปาเข้าไปเกือบเย็น พ่อทำไมมันมืดใวจัง ทีฝั่งนั้นทำไมช้ามาฝั่งนี้ไหงมืดใว มึงก็ดูต้นไม้พวกนั้นสิสุงใหญ่ใบมันบังมิดแทบจะปิดป่าอยู่ล๊ะตะวันมันมาไม่ถึงป่าจึงมืดใวไง
พ่อว่า อืมๆๆ🤔 แล้วทำไมถึงไม่ค่อยมีใครมาฝั่งนี้ล่ะพ่อ หนูว่ามันน่าคิดน๊ะทั้งๆที่ป่าฝั่งนี้ก็ไม่ใด้ไกลจากป่าฝั่งโน้น นกหนูสัตว์ป่าก็เยอะกว่า ก็คนมันเล่าลือกันต่างๆนาๆจริงบ้าง เท็จบ้างใครกล้า ก็มาไม่กล้าก็ เว้น แต่ป่าที่นี่คือป่าเป็นมึงเห็นไม้ใหญ่เถาเลื้อยระโยงระเยงนั่นมั้ย นั่นน่ะมีเจ้าของ ห้ามล้มห้ามปีนป่าย ห้าม เยี่ยวใกล้ ไม้มีเจ้าของ เข้าออกต้องบอกกล่าวเล่าความ ไม่งั้นหลงอยู่ในนี้เป็นเดือนหรือตายไปก็มี เชื่อใว้บ้างก็ดีไม่เสียหลายพ่อว่า😲
ข้าพเจ้าเดินตามพ่อเลาะขึ้นลงตามแนวสันเขาจนผ่ามาเจอที่โล่งบนยอดเนินยืนมองเลาะช่องออกไปยังเบื้องหน้าถามพ่อว่านั่นที่ไหน มีชื่อว่าอะไร มึงอย่ารู้เลยมันไกลอีกอย่างที่นั่นเค้าว่าเป็นถิ่นขุนส่ามีไร่กันชาเป็นพันๆไร่เราอยู่ใด้เดินใด้แถวๆระแวกนี้ก็พอ อีกอย่างอันตราย หากินถิ่นใครถิ่นมัน กันชาคืออะไรอ่ะพ่อ ข้าพเจ้าซัก กันชาคือยาสมุนไพรชนิดหนึ่ง แล้วแต่เราจะปรุงเป็นยาอะไร อย่าถามมากมายถ้าเจอแล้วจะชี้ให้ดูแถวคูน้ำห้วยน้ำฮากยังพอมีต้น แล้วเราจะรู้ใด้ยังไงว่าใช่หรือไม่ใช่ ก็จำต้น จำกลิ่น จำรสชาติที่ดิบ และ แห้ง มีบางชนิดกลิ่นผิดเพี้ยนไป ก็ใช้ทำยาไม่ใด้ พ่อว่า แล้ว!! หยุด กูเหนื่อยตอบมึง เอาเป็นว่าขากลับจะพาไปดูต้นดิบมันล๊ะกัน ว้าวววสัญญาแล้วน๊ะพ่อ เออ ไปต่อใด้แล้วคนอื่นๆถึงเรือนผูกหมดแล้วมั้ง มีแต่มึงกะกูนี่ล่ะเลาะยันหว่างล่องนมนางเลย (หมายถึงช่วงกลางระหว่างเขาสองลูก)เรียกตามภาษาถิ่น🤗
พ่อพาเดินย้อนกลับเลาะลงเชิงเขาด้านล่างพักเดียวจึงถึงปางไม้เก่าก็เห็นเรื่อยวางเรียงเพื่อเตรียมพร้อมพ่อตัดอ้อมแหงนมองทำท่าคิดนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ไป๊!! กลับพรุ่งนี้เช้าค่อยเข้ามาพ่อว่า เลี้ยวซ้ายเลาะขวาตามตูดพ่อมาต้อยๆ ไอ้มอมไม่ยอมน้อยหน้าวิ่งนำ มันจำทางใด้ไงข้าพเจ้าใด้แต่นึกในใจ พอถึงที่พักพรานแสงรีบทัก ไปถึงไหนกันเสี่ยว ข้าพาอีพินเลี้ยวไปหว่างกลางนมนางนั่น พ่อว่า กินข้าวกัน เย็นนี้แกงแลนกับคั่วแห้งสองอย่าง ไอ้พงมันไปดักแร้วที่โป่งพรุ่งนี้ดวงดีอาจมี หนูมีไหน่ใว้แกงกิน พรานแสงว่า
ตั้งแต่มานี่มีแต่เนื้อนั่นเนื้อนี่ หนูอยากกินกบกินเขียดปิ้งบ้าง ว่างๆเราไปหาดูมั้ยน้า ไปใด้ไงพ่อมึงห้ามลงดิน ยามฟ้ามืด เออเนาะหนูลืม งั้นแกงหน่อไม้ก็ใด้เคมั๋ย เค น้าพงว่ากินข้าวกินปลาเราก็พากันเข้านอนพ่อนอนริมขวาถัดมาคือข้าพเจ้าพี่ปันน้าพงพรานแสง ฟ้าสิ้นแสงยังไม่ทันไร ขบวนรถไฟก็เริ่มเคลื่อนขบวน คลื๊ดคล๊าดฟี้ คลื๊ดคล๊าดฟี๊ เป็นแบบเมื่อวานนี้ ดูดีมีเพิ่มคือ ขบวนใหญ่เพิ่มมาอีกสอง 😂😂😂วันนี้นอนหลับใด้ใวเพราะมีพ่อนอนอยู่ใกล้ เสียงนั่น แสงนี่ไม่มีมา พี่สาวสวนข้าวฟ่างก็หาย เสียงนก เสียงลม ใบไม้พัดเพียงแผ่วเบา
เช้ามาทุกคนต่างรีบเร่งเห็นหลังใวใวพ่อบอกมึงเฝ้าเรือนผูกไป วันนี้พ่อและคนอื่นๆจะไปกลิ้งไม้เข้าปาง เมื่อว่างจะให้ไอ้ปันมารับ อยู่นี่มองเห็นปางนั่นมั้ยพร้อมกับชี้มือไปยังเบื้องล่าง ข้าพเจ้าพยักหน้ารับ ข้าวแขวนใว้ข้างๆหิวก็กินก่อนเลยพ่อว่า เจ้า(ค่ะ) แล้วพ่อก็ลงเรือนผูกไป พักใหญ่ๆกำลังเพลินๆ เห็นคนเดินอยู่ไกลๆ ใครกันหรือจะพี่ปัน คงไม่ถ้าพี่ปันจะเดินอ้อมไปทำไมคิดใด้ก็เงียบ มองไปทางปางไม้ก็เห็นพรานแสงและพี่ปันใช้ไม้ยาวๆสอดใต้ลำต้นไม้ใหญ่นั่นแล้วงัดกลิ้งคลื๊ดลงมาจากบนเขามุ่งหน้าเข้าปางเรื่อย เป็นแบบนี้ทั้งหมาทั้งคนเดินวนเวียนไป ข้าพเจ้านิ่งมอง พวกผู้ใหญ่ทำงานอยู่ที่เดิมเวลาเดินหมุนเปรี่ยนเวียนไป แบบนี้อยู่เป็นวันๆ พ่อก็อนุญาติให้ไปที่ปางใด้ แต่ห้ามเดินไปไกลจากสายตา
วันนี้ไร้ซึ่งลม อบอ้าว เงียบแม้แต่เสียงนกจั๊กจั่นกบเขียดเงียบงัน ทั้งพ่อและพี่ปันยังคงชักเรื่อยพรานแสงน้าพงก็ยังมันชักขึ้นดึงลงพักบ้างหยุดสูบบุหรี่บ้างคุยกันไปบ้าง เวลาก็ปาเข้าไปจนบ่าย ไอ้มอมลุกพรวดหูตั้งคอเอียง พ่อหยุดเรื่อยพรานแสงหยุดตามไอ้มอมเห่า พักเดียวมีคนแบกปืนเลาะสันเขามาทางปางไม้พ่อ ไอ้ปันโว้ยไปดักหมูที่โป่งผีพงกัน มั้ย เสียงน้านึกและน้านันลูกชายอุ้ยสวนร้องทักเชิงชักชวน พี่ปันส่ายหน้าตอบว่าไม่อ่ะผม ต้องช่วยพ่อที่ปาง พ่อยืนมองสองคนนั้นด้วยแววตานิ่งเนิ่นนานทั้งสองคนนั่นแบกปืนลูกซองมาคนล๊ะกระบอก ท่าทางเมาไม่ใช่เล่นพ่อว่า ว่าแล้วพ่อก็ส่ายหน้าชักเรื่อยต่อ เสี่ยวหมดไม้นี่ก็พอ เหลืออีกหลายแผ่นถ้าเสี่ยวยังไม่เอาข้าก็จะขายยกเอาเงินมาแบ่งกันพ่อว่า
เอางั้นก็ใด้ ดีเหมือนกัน งานปอย (งานบุญ)หน้าข้าจะใด้มีเงินใว้ทำบุญพรานแสงว่า ตะวันคล้อยลาฟ้าเริ่มมืด พ่อจึงหยุดและชวนกลับที่พัก กินข้าวเสร็จพ่อนั่งมองเม่อ คิดอะไรเงียบๆ พร้อมกับเอ่ยปากออกมาอย่างเลื่อนลอย ทำไมคืนนี้ ลมตกช่องว๊ะเสี่ยว มันดูแปลกๆ ฟ้าก็ไม่แดง ป่าก็ปกติ มันต้องมีอะไรผิดป่าว่ามั้ยเสี่ยว พรานแสงไม่ตอบว่ากระไร ใด้แต่มวนยาจุดขึ้นสูบ แดงวาบๆกลิ่นสาบก็แห้ง ลมก็ไม่โกรก ช่างเถาะเสี่ยวเราอยู่กันครบ คืนนี้ ข้าไม่หลับลึกหรอกพรานแสงว่า นอนเถาะอีกวันสองวันเราก็กลับกันล๊ะ พรานแสงว่า😴😪😴
🤗 พักก่อนเมื่อยมือค่ะ เหน็บกิน 😂
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น